Laos: slowboat, monniken, tuben en ongeluk

Hoi allemaal,

Het is al een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven en helaas schrijf ik deze blog dan ook vanuit Nederland. Nadat we afscheid hadden genomen van Anna in Pai zijn Floor, Rik en ik met een minivan naar de grens van Thailand gebracht. Zoals we al meerdere malen hadden ondervonden hebben de bussen vaak zo'n 3 uur vertraging en dat was, zoals verwacht, met deze bus niet anders haha. Nadat we nog wat mensen hadden opgehaald dichtbij Chiang Mai en onze bus lekker volgeladen (lees volgestouwd) zat reden we naar Huay Xai. Na zo'n 4 uur te hebben geslapen werden we daarna eindelijk naar de grens van Laos gereden met een pick-up truck. Helaas hebben we hier geen foto's van, maar om jullie een beeld te geven van onze mental picture: 's ochtends vroeg, achterop een pick-up truck, na 4 uur slaap, zittend op de rand achterin waar je bijna uit valt, maar toch niet helemaal, omdat alle tassen op iedereen liggen, met een temperatuur van -1 door de snijdende wind, omdat de chauffeur het tempo er lekker in heeft.

Na dit avontuur te hebben overleefd konden we aan ons volgende beginnen, het oversteken van de grens naar Laos. Hier kwamen we meteen achter de geweldige efficiëntie van de Aziaten, not. Het zorgen dat een stempel in je paspoort terecht komt gaat ongeveer zo: wie het hardst roept krijgt als eerste zijn paspoort. Na ongeveer 4 uur wachten bij de grensovergang en onze backpack te hebben gebruikt als zacht slaapkussen konden we dan eindelijk vertrekken met de slowboat naar Luang Prabang over de Mekong rivier. Maar na 1 minuut werd duidelijk dit niet echt een slowboat was, maar dat ze deze boot beter de partyboat hadden genoemd. Hoe slaperig en rustig iedereen eerst nog bij de grensovergang had gezeten, hoe snel mensen nu al het bier, wodka, gin, whisky en aanmaakcola tevoorschijn haalden. Na een dagje vol kaarten en kennis gemaakt te hebben met iedereen kwamen we 's avonds aan bij Chiang Kong, een klein plaatsje waar welgeteld 1 restaurant is waar iedereen dan dus ook gaat eten om deze relaxte dag voort te zetten met zo'n 10 gratis shotjes van de host. De volgende ochtend voelden vooral Floor en ik ons iets minder goed, waardoor we dan ook als laatsten aankwamen bij de haven om onze tweede dag op de partyboat te kunnen beginnen. Wij kwamen nietsvermoedend aan op de boot, maar onze trouwe vriend Rik had inmiddels al heel het dorp afgezocht naar ons, omdat hij dacht dat wij ons verslapen hadden. Nadat Rik van alle schrik was bekomen kon hij zijn dag ook rustig beginnen met een whisky cola om 10.00 's ochtends, hij had er zin in.

Na een lange dag van slapen, lezen en kaarten kwamen we dan eindelijk aan in Luang Prabang. Floor en ik besloten de stad te gaan verkennen en stuitten daarbij op een geweldige nachtmarkt, met allerlei leuke souvenirs, tassen en alles waar vrouwen van houden (we hebben hier niet voor niets 3 avonden rondgelopen, haha, zwerend dat we de laatste avond echt niets meer zouden kopen). Wij waren dus wel even zoet. Na een avondje shoppen voor 4 euro 50 gingen we lekker slapen. De volgende ochtend besloten we naar het Vietnamese consulaat te gaan om ons Vietnamese visum te regelen, helaas bleek deze dicht vanwege het Chinese Nieuwjaar. Tot op heden hadden we toen nog niet zoveel gemerkt van het Chinees Nieuwjaar, al zou dat snel anders worden. We besloten fietsen te huren om de Buddha Cave te gaan bekijken, die onze host van het hostel had aangeraden. Echter bleek dit niet echt een succes, omdat we na 20 mensen te hebben gevraagd waar deze Cave was nog steeds geen Engels sprekend iemand hadden getroffen. De mensen spraken alleen maar "No", "Yes"of "Guesthouse?". Nadat we no.21 eindelijk hadden getroffen, een Engelse sprekende gids, kwamen we erachter dat de Buddha Cave zo'n 30 km verderop was, waar we onze lieve host nog steeds erg voor willen bedanken, we begrijpen de verwarring met 30 minuten en kilometer maar al te goed. Na een kleine teleurstelling zijn we uiteindelijk terug gefietst naar Luang Prabang, om daar de zonsondergang te kunnen zien op een berg midden in de stad onder het genot van een koud biertje. Aangezien wij niet wisten dat deze plek zo populair was gingen wij nietsvermoedend op een bankje zitten. Wat we niet hadden verwacht was dat er na een uur een ware Chinese invasie onze kant op was gekomen en de hele tijd naar onze front row seats aan het loeren waren. Tijdens het kijken naar de zonsondergang hebben we zowel van de zonsondergang, als onze koninklijke bankje genoten,als van de 1000 Chinezen die allen 2000 foto's hebben gemaakt, inclusief van mij. Nadat de zon onder was hielden we het wel weer voor gezien en besloten we terug naar het hostel te gaan. Na een hapje te hebben gegeten waren we er klaar voor: ons eerste avondje uit in Luang Prabang. En jawel, het uitgaan vond plaats op een bowlingbaan. Omdat er na 11.00 niets meer open is in de stad gaan alle backpackers massaal naar een bowlingbaan met alle tuktuks buiten de stad. Hilarisch en iets wat mooi beeldmateriaal heeft opgeleverd en voor mij helaas weinig punten.

De volgende dag besloten we opnieuw naar het Vietnamees consulaat te gaan, deze keer met meer geluk. We besloten 's middags naar de prachtigste blauwe watervallen, Kuang Si, te gaan, die een uurtje rijden van Luang Prabang waren. Toen we er echter in wilden zwemmen werd Floor, beweerd ze, gebeten door een vis, waardoor we niet meer zo enthousiast waren om erin te zwemmen haha. Bij de watervallen bleek ook een berenopvangcentrum te zitten, wat wij echter een vreemde combinatie vonden (?). Ook kon je de hoogste waterval beklimmen via de zijkant, alleen bleek dit niet echt een super idee te zijn met een jurk en teenslippers, waardoor de klim ons niet helemaal is gelukt (lees: dat we over 1 meter ongeveer 3 minuten deden en het nogal een mission impossible leek).

Op dag 3 in Luang Prabang besloten we vroeg op te staan (lees 5.00!) om de monniken door Luang Prabang te zien lopen met hun bedelnap om voedseloffers van mensen te krijgen. Dit bleek echter meer een Chinese invasie dan een monnikeninvasie en was nogal een toeristische trekpleister. Na een broodje La Vache Qui Rit (uitspraak in Laos: La vache Qui Lit) besloten we om nog even terug in bed te gaan liggen, in plaats van ons goede voornemen om, om 7.30 te gaan yoga-en te ondernemen. 's Middags besloten we lekker te relaxen bij een bar, Utopia om 's avonds onze mooie tijd in Luang Prabang af te sluiten met een potje bowlen. Helaas scoorde ik nog steeds maar 30 punten in total, waardoor deze reis mij inzicht heeft geboden in een bowlingcarrière die ik nooit zal hebben.

Na een mooi bowlingavontuur gingen Floor, Rik en ik naar Vang Vieng, het tubing (lees: op een grote autoband drijven op de rivier)oord. We besloten in Vang Vieng eerst een actief dagje te doen, we hebben mountainbikes gehuurd om verschillende grotten te gaan bekijken en te cavetuben (lees: tuben in een grot). Ook hier bleek de Chinese invasie uit te zijn gebroken, omdat de Chinezen ons bijna lieten verdrinken in de grot tijdens het tuben. Na verschillende mooie grotten te hebben gezien en 40 km te hebben gemountainbiked en te veel te hebben gezeurd volgens Rik dachten we helemaal kapot te zijn. Maar niets was minder waar, want na een stevige hamburger gingen Floor en ik 's avonds samen naar de Jungleparty. Waarbij wij nog dachten: moeten we ons dan niet met DEET insmeren, zo midden in de jungle? Maar nee, de jungle bij deze party bleek werkelijk 3 palmbomen. Wij blij dat we het toch bij ons eigen parfum hadden gelaten. Na een avond te hebben gedanst op goede house en techno hitjes en oude bekenden te zijn tegengekomen van de partyboat konden we voldaan naar huis. De volgende twee dagen stond er namelijk tuben op het programma. In een autoband over de rivier en bij verschillende barretjes stoppen om wat biertjes te doen. Ennnnnn beachvolleybal te spelen, heerlijk! Aangezien Floor, Rik en ik de eerste dag nogal enthousiast waren hebben we helaas de gestelde inleverdatum van onze band niet gehaald en moesten we een boete betalen, jaja, wel van 2 euro haha. De volgende dag besloten Floor en ik nog een keer te gaan tuben om onze dansbatterij nog meer op te laden. Rik besloot naar de Blue Lagoon te gaan, wat later een sloot bleek met blauw water, dus wij waren innig gelukkig met onze keuze. Na een heerlijk dagje tuben, relaxen, dansen en praten gingen we 's avonds de afscheidsborrel van Rik vieren, want wij zouden verder naar Zuid-Laos gaan en Rik naar Vietnam. Ook namen we afscheid van de andere mensen die we eerder al op de partyboat hadden leren kennen, maar waar velen van ook naar Vietnam zouden gaan. Dit hebben we dan ook goed gevierd met alle gratis drankjes die we kregen. Wij vragen ons nog steeds af waar deze bars allemaal op draaien, aangezien wij geen enkel drankje zelf hebben betaald. We zijn echter vergeten om te vragen naar het businessplan, gemiste kans.

Na een heerlijk ontbijtje de volgende dag vertrokken Floor en ik naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. In de bus kwamen we Nicole tegen, onze personal kapster (helaas heeft ze geen tijd gehad om mijn haar te knippen haha). We besloten de volgende dag samen Vientiane te gaan verkennen. Wat mij vooral bijgebleven is van Vientiane zijn de volgende drie steekwoorden: heet, heet en zweet. Gelukkig stonden er niet zoveel highlights op de planning in deze stad en zijn we naar de Arc de Triomphe look-a-like geweest en hebben we deze beklommen. Verder hebben we genoten van het heerlijke eten en de airconditioning haha. 's Avonds werden we opgehaald om met z'n 3-en een nachtbus naar Pakse te nemen, helemaal in het zuiden van Laos. Daar wilden Floor en ik eerst een tweedaagse trekking doen met ziplinen (lees: aan een ijzeren kabel door de jungle zoeven), abseilen van een waterval en slapen in een 20 meter hoge boomhut midden in de jungle. Daarna wilden we graag naar de 4000 Islands om te relaxen en zoetwaterdolfijnen te spotten.

Hoe anders is dit helaas gelopen...

Nietsvermoedend stapten we met z'n 3en in de slaapbus, Floor en ik bovenin op het achterbankbed en Nicole naast een stranger meer voorin de bus. Twee uur voordat we hadden moeten aankomen in Pakse, na een hele nacht rijden, is de chauffeur in slaap gevallen. Daardoor zijn we met een noodvaart van een helling afgereden en goddank tegengehouden door een elektriciteitskabel. De paniek, angst en pijn is moeilijk te beschrijven op papier, die allemaal door ons heen is gegaan na die crash. Uiteindelijk na een lange tijd zijn Floor en ik met nog twee anderen naar een ziekenhuis gebracht, wat je eigenlijk nauwelijks een ziekenhuis kunt noemen. Floor had ontzettend veel pijn aan haar schouder en ik had iets ondefinieerbaars aan mijn nek en rug + een blauw been waar je u tegen zegt. Twee andere backpackers hebben, goddank, onze backpacks uiteindelijk naar ons toegebracht, waarna we na een nog langere tijd naar een ander ziekenhuis in Pakse zijn gebracht. Wat voor ons nu wel duidelijk is, is dat de medische zorg in Laos heel minimaal is. Na röntgenfoto's te hebben laten maken, die ze, kwamen we later achter niet eens kunnen aflezen, bleek dat alles "goed" was. Met pijnstillers voor 7 dagen werden we naar huis gestuurd. Omdat Floor en ik het allebei niet vertrouwden hebben we contact opgenomen met de verzekering, die ons uiteindelijk na veel moeite (geloof me) na 4 dagen naar Bangkok hebben laten vliegen. Toen nog vol optimisme, alweer nieuwe plannen aan het maken, kwamen we binnen in het vijfsterrenziekenhuis ziekenhuis van Bangkok. Diagnose: Floor bleek een operatie nodig te hebben, omdat haar sleutelbeen was gebroken, ik: gebroken rug/(compressiefractuur, voor de kenners). Nou dames en heren, de zusters in het ziekenhuis kennen ons over 10 jaar nog, van de vele tranen die we samen hebben gelaten in de wachtkamer van het ziekenhuis. Onze trip was definitief over. Na de operatie van Floor, check-ups en een aangemeten korset (lees: een metalen robot), is het einde oefening voor ons. Na 8 dagen in het ziekenhuis in Bangkok zijn Floor met haar moeder en ik afgelopen zondag samen vanuit Bangkok naar huis gevlogen met heeeeeeeel veel (lees: onbeschrijfelijke) pijn in ons hart. Hoe snel ik zal herstellen weet ik niet precies, voor nu is in ieder geval 2 weken bedrust voorgeschreven en 3 maanden met mijn ijzeren vriend lopen.

Hoe anders had ik gehoopt dat deze reis was afgelopen en geloof me, ik heb er al heel wat traantjes om gelaten. Aan de andere kant, had het ook allemaal heel anders kunnen aflopen...

Het enige wat ik dit moment zeker weet is dat ik mijn reis in Azië nog niet heb afgemaakt en deze zeker nog af ga maken, want de tijd die ik er tot nu toe heb gehad, was fantastisch. Voor de mensen die me willen opzoeken, de deur van mijn ouders staat altijd open, want helaas is mijn huis tot juni onderverhuurd en kan ik op dit moment sowieso niet in de hoogslaper van mijn kamertje in Leiden klimmen.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes en skype-sessies en hoop er snel weer bovenop te zijn om mijn avontuur te kunnen afmaken en nog veel meer toffe verhalen te kunnen delen met jullie.

Veel liefs en dikke knuffels,

Madelon